Ne dilim ne de aklım yeter seninle buluştuğum an; kalbimin çektiği zılgıtlardan dökülenleri..
Üstümdeki geceyi örtebilen tek aydınlıksın; ferfecirimsin..
Ben gözlerine bakarken, kaybolur ruhum ortalığında,
Yeltenmem bulmaya kendimi; yüzyıllarca kalayım ben sende
Ve sen her gecenin sonunda yine doğ üstüme
Yerle bir olsun sensiz geçen zamanlarımın şehirleri
Bir tek gözlerinden bu yüreğe akan ışıklardan doğan nehirler kalsın
Her sabah o nehirlerin sularıyla yıkansın yüzüm
Uykularımda üstümü örttüğü gibi, tüm uyanışlarım gözlerinde olsun
Ferfecirimsin; bir gece ansızın uzak bir diyarda üstüme doğan
Ve sen bana o kadar uzakken bile tebessümüm olurdu gözlerin; en hırçın anlarımda
Ah şu gözlerin…
Ne hakkın var gözlerinden üstüme yağmurlar yağdırmaya
Bilmez misin yüzün solukken ne kadar üşüdüğümü
Kimsesiz kalır yüreğim ve gözlerini her kapattığında
Yeni bir isim ararım çaresizliğime…
Bak bahar da geldi senin doğduğun yerlere
Hadi gülümse ne olur!
Kayıp olduğum şehrinde de açsın çiçekler
Baharın senden aldığı kokular saçılsın; gülüşün koksun her yerim
Hadi gülümse ne olur!
Karanlık olmasın yolları Seferi’nin
Daha çok yolu var yürüyecek, bilmez misin hala;
Ferfecirimsin…
05.04.11 – Lizbon/Portekiz..gözlerine dair bir ferfecir..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder