ölüm toplasa da çiçekleri.. çiçekte tohum biter mi...?

SAAT 11 ŞİİRİ…

Bir rüya gördün,ben de rüyana bir isim verdim…
Hepsi bu..
Karlı bir Ankara sabahında başlarken güne
Camda oluşan buğuda çizdim siluetini önce
Sonra karla şekillendirdiğim bedenine sarıldım üşüme diye
Sadece üşüme diye…
Erimemeliydin ve ben donmamalıydım özlem adına
Bir anlamı kalmalıydı uzun,uzak ve sessiz mesafelerin…
Şimdi bir masal anlatırım hayalimdeki sana
Yarım kalacaklarını bile bile de olsa...
Sahi sen demiştin değil mi yarım kalan masallar gerçek olur diye ?
….
….
Şimdi içimde bir nehir geçer ve su misali hüzün akar içinden
Küçükken kağıttan gemi yapardık ve bırakırdık sulara
Kiminki daha uzağa gidecek diye…
Özlemimi bırakıyorum o akıntıya bu ara
Sana ulaşır mı bilmem ama o kadar çoğaldı ki gemilerim
Bir nefes almaya muhtaç bu yürek
Hepsinden sıcak,dolu ve anlamlı bir nefese
Çok derin bir nefes olmalı… Gözlerin misali…
Bitmedi bu şiir anlamadım ki
Başlarken de kar yağıyordu Ankara’da
Şimdi yine yağıyor.. varlığın kadar beyaz
Bana olan uzaklığın gibi soğuk…
Her akşam üstü sıkı giyiniyorum olmadığın zamanlarda en çok
Üşümesin aşkımız,donmasın ve üşütmesin yüreklerimizi diye
Ah şu mesafeler…
Sevgili,
Uzak olsan da şimdi bana
Bilmelisin…
Yaşamak adına sana dönük yönüm…
Gözlerinden öperim….

(ocak 2009…Ankara da karların başladığı birkaç gün…)